τα χρόνια της πρώτης Tουρκοκρατίας από το 1453 μέχρι το 1685, η παράδοση αναφέρει, αυτόχθονες και προεστοί του χωριού ήταν οι Τσεμπελαίοι.  Δυστυχώς δεν υπάρχει καμία γραπτή μαρτυρία να επιβεβαιώνει αυτό.

Η πιο παλιά γραπτή μαρτυρία που έχει ανακαλυφτεί είναι μια καταγραφή από τους Βενετούς το 1700.  Στην απογραφή αυτή αναφέρονται η Καρίτσα, το Γεράκι και το Αλεποχώρι μαζί με άλλα 13 κοντινά χωριά της Επαρχίας Έλους (Territorio de Eleos Provincia di Laconia).  Aπό την απογραφή αυτή μαθαίνουμε η Καρίτσα του 1700, δηλαδή πριν 300 περίπου χρόνια, είχε 37 οικογένειες και 152 κατοίκους, 83 άντρες και αγόρια και 69 γυναίκες και κορίτσια.  Τέσσερα χρόνια αργότερα η Επαρχία Έλους διαλύθηκε και η Καρίτσα εντάχτηκε στην μεγαλύτερη Επαρχία του  Μυστρά. 

Άλλο ένα έγγραφο δείχνει τη διοικητική διαίρεση των σουλτάνων της δεύτερης Tουρκοκρατίας από το 1715 μέχρι το 1820.  Πληροφορούμαστε ότι η Καρίτσα από το έτος 1780 αποτελούσε μέρος του συγκροτήματος των λεγόμενων «Κουνουποχωριών» που υπάγονταν στη νότια επαρχία του Άργους.  Μαζί με την Καρίτσα Κουνουποχώρια ονομάζονταν τα γειτονικά χωριά Κουνουπιά, Νιοχώρι, Γκιότσαλη, Μαρί,  και Αλεποχώρι.  Όλο το συγκρότημα αυτό διοικούταν από το Άργος.  Το Γεράκι άνηκε σε άλλο συγκρότημα, στα λεγόμενα Γλυμποχώρια.  Μαζί με το Γεράκι Γλυμποχώρια ονομάζονταν τα χωριά Αϊ-Βασίλης, Πλατανάκι, Παλιοχώρι και Κοσμάς.

Πολλά χρόνια προτού την επανάσταση του 21, με αρχή ίσως γύρω στα 1720 με 1730, ένα σταθερό ρεύμα Καριτσιωτών εγκατέλειπαν το χωριό να εγκατασταθούν σε άλλα μέρη πιο εύφορα, κυρίως στις Σπέτσες, στο Άστρος Κυνουρίας, στην Γράμμουσα (σημερινό Αμπελοχώρι) και στους Μολάους.  Πολλές φορές αυτοί που φεύγανε από το χωριό αποκτούσανε το επίθετο «Καρυτσιώτης.» Έτσι στην ευρύτερη περιοχή της Λακωνίας και της Αρκαδίας όπου υπάρχουνε κάτοικοι με αυτό το επίθετο η καταγωγή τους είναι από την Καρίτσα.  Ο πιο διάσημος απ’ αυτούς είναι ο Δημήτριος Καρυτσιώτης, ευεργέτης του έθνους, που γεννήθηκε το 1741 στο Άστρος της Κυνουρίας από οικογένεια που καταγόταν από την Καρίτσα. Έγινε πολύ πλούσιος στην Τεργέστη της Ιταλίας και ήταν στενός συνεργάτης του Ρήγα Φεραίου.

Οι Καριτσιώτες συμμετείχαν στην επανάσταση του 21 για την απελευθέρωση τους από τον τουρκικό ζυγό και χαιρέτησαν τον πρώτο κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια. Δημογραφική έρευνα της εποχής καταγράφει ότι στα πρώτα χρόνια της ελεύθερης Ελλάδας η Καρίτσα κατοικούταν από 20 φαμίλιες: Τσεμπελαίους, Κατσαμπαίους, Μαλαβαζαίους, Χαγαίους, Αντωναίους, Τουνταίους κ.ά.

Στην πρώτη διαίρεση της χώρας σε διοικητικά διαμερίσματα δήμο μπορούσε να σχηματίσει κάθε χωριό με 300 κατοίκους ή περισσότερους.  Η Καρίτσα προφανώς δε δικαιούταν χωριστή διοικητική αρχή.  Συνέχισε όπως πριν να ανήκει στα Κουνουποχώρια.  Κι ενώ πριν και κατά τη διάρκεια της επανάστασης τα Κουνουποχώρια υπάγονταν στη νότια επαρχία του Άργους, μετά την απελευθέρωση και τη διοικητική διαίρεση, τον Απρίλη του 1833, υπάγονταν στην επαρχία Κυνουρίας και αποτελούσαν το δήμο Μαριού.  

Τα Κουνουποχώρια, όμως, υποβλήθηκαν, χάρις επανωτών βασιλικών διαταγμάτων, σε μια σειρά από περίπλοκες διοικητικές αλλαγές που είδε την Καρίτσα και το Αλεποχώρι, για ένα διάστημα εφτά χρονών,  συνέχεια να αλλάζουν δήμους, επαρχίες, ακόμα και νομούς πριν τελικά καταλήξουν στο δήμο Γερονθρών.  Ειδού περίληψη...  Η επαρχία Κυνουρίας σχηματίστηκε  το 1833 ως επαρχία του νομού Αρκαδίας με έδρα τον Πραστό, το παλιό και ιστορική κεφαλοχώρι της Τσακωνιάς.  Μετά από ένα χρόνο, το 1834,  σχηματίστηκαν εφτά δήμοι της επαρχίας Κυνουρίας και μετακινήθηκε η έδρα στον Άγιο Πέτρο. Ένας από τους δήμους ήταν ο Πάρνωνος.  Ίσως σε αυτόν να ανήκε η Καρίτσα, είναι κάτι που δεν έχει εξακριβωθεί. Με ακόμα άλλη διοικητική μεταβολή το 1835 καθορίστηκε η σύσταση καινούργιας επαρχίας Πρασσιών με έδρα τον Πραστό, η οποία απέσπασε σημαντικό κομμάτι της επαρχίας Κυνουρίας.  Η καινούργια επαρχία αποσπάστηκε από το νομό Αρκαδίας, προσαρτήθηκε στο νομό Λακωνίας και σχηματίστηκε από πέντε δήμους, ένας από τους οποίους ήταν ο  δήμος Μαριού που απαρτιζότανε από Κουνουπιά, Νιοχώρι, Μαρί, Γκιότσαλι, Καρίτσα, Αλεποχώρι, Πούληθρα, Χούνη, Πελωτά ή Πελετά, Αμυγδαλιά, Τσούμος, Πηγάδι, Λογγάρι και Τσιτάλια.  Έδρα του δήμου ήταν η Κουνουπιά.  O Γκίκας Κολιόπουλος εκλέχτηκε δήμαρχος και ο Ι Νιάρχος εισπράχτορας.  Το 1838 καταργήθηκε η επαρχία Πρασσιών του νομού Λακωνίας και επέστρεψε στην επαρχία Κυνουρίας του νομού Αρκαδίας, το τμήμα που είχε αποσπαστεί. Έτσι ο δήμος Μαριού επανήλθε στην επαρχία Κυνουρίας και στο νομό Αρκαδίας. Η επαρχία Κυνουρίας διατήρησε τα όρια και τη σύστασή της, όπως είχαν καθοριστεί το 1833. Το 1840 καταργήθηκε ο δήμος Μαριού. Τα χωριά Αλεποχώρι και Καρίτσα αποσπάστηκαν από την επαρχία Κυνουρίας και το νομό Αρκαδίας και προσαρτήθηκαν στο δήμο Γερονθρών της επαρχίας Λακεδαίμονος του νομού Λακωνίας.  Το Γεράκι, ο Βρονταμάς κι ο Βελωτάς (ή του Βελωτά) ήδη από το 1833 περιλαμβάνανε το δήμο Γερονθρών.

Τον καιρό εκείνο, καβάλα σε μουλάρι ή γαϊδούρι, η Καρίτσα ήταν δύο ώρες μακριά από το Γεράκι, πρωτεύουσα του δήμου ενώ εννιά ώρες βάσταγε η πορεία για την Σπάρτη, πρωτεύουσα του Νομού Λακωνίας.  Ο Δημήτριος Οικονόμου, γνωστός Γερακίτης, ήτανε Δήμαρχος των Γερονθρών κι ο Α Παπάς εισπράχτορας.  Οι δημοτικές εκλογές γίνονταν στο Γεράκι κάθε τέσσερα χρόνια, αλλά άθλια συμπεριφορά, νεύρα, φωνές, εκφοβισμοί και απειλές δυστυχώς χαρακτηρίζανε την όλη διαδικασία όταν οι ψηφοφόροι από τα τέσσερα χωριά συγκεντρώνονταν στο Γεράκι  για να ψηφίσουν.  Οι Καριτσιώτες, όπως οι Αλεποχωρίτες και οι Βρονταμίτες καταφθάνανε, με σημαίες, κορδέλες, εμβλήματα και κουδούνια εκδηλώνοντας ανοιχτά ποιον θα ψηφίζανε.  Τα χρόνια κείνα ο δήμαρχος ήταν ο άρχοντας και ο εξουσιαστής της περιοχής, επίβλεπε και αποφάσιζε τα περισσότερα κοινοτικά ζητήματα, συμπεριλαμβάνοντας την αστυνομία και τα δικαστήρια, έτσι οι δημοτικές εκλογές είχαν σημαντικό ενδιαφέρον για όλους τους χωρικούς.

Σε ένα καιρό που ο κόσμος πέρναγε σχεδόν με αυτά που έβγαζε, κι η ανταλλαγή πραγμάτων ήταν το κύριο μέσο αγοροπωλησίας, λίγες φαμίλιες μποράγανε να πληρώνουν τέλη δήμου σε μετρητά.  Γι’ αυτό ο δήμαρχος με τον εισπράκτορα υποχρεώνανε τους χωρικούς να προσφέρουν «προσωπική εργασία» για διάφορα κοινοτικά έργα. Για παράδειγμα δινότανε εντολή σε μερικούς να φτιάξουν ή να πλατύνουν τους δρόμους του χωριού, ενώ κάμποσοι άλλοι ίσως είχαν εντολή να συντηρούν τις βρύσες για τις νοικοκυρές, τις γούρνες για τα σφαχτά και τα αυλάκια για τους κήπους.  Στα πρώτα χρόνια, γύρω στα 1840, ο Δήμαρχος Γερονθρών ζήταγε οχτώ μεροκάματα προσωπικής εργασίας από κάθε άντρα του χωριού.  Εκείνοι με διαθέσιμα μετρητά μποράγανε να εξαγοράσουνε τις υποχρεώσεις τους με ποσοστό τριών δραχμών για κάθε ημέρα που χρωστούσαν.

Μαζί με την διοικητική αναδιοργάνωση του αρχάριου κράτους ήρθε η αναδιοργάνωση του δικαστικού συστήματος. Οι κατάλογοι ενόρκων πολιτών τον καιρό εκείνον παρουσιάζανε τα ονόματα, τους δήμους και τα χωριά των επιλεγμένων πολιτών που μπορούσαν να πάρουν θέση στα εδώλια ενόρκων των ποινικών δικαστηρίων της Λακωνίας. Άλλες λεπτομέρειες που παρουσιάζανε ήταν ηλικία, επάγγελμα και ετήσιο εισόδημα. Κατά συνέπεια στον κατάλογο που εκδόθηκε στη Σπάρτη από το Νομάρχη, Κ. Δαρειώτη, στις 12 του Οκτώβρη 1855, από τους 878 στο σώμα ενόρκων της Λακωνίας, εννέα ήταν κάτοικοι του Δήμου Γερονθρών, κι απ’ αυτούς δύο ήταν Καριτσιώτες.  Πρόκειται για τον Κωνσταντίνο Μαλαβάζο, γεωργό, ηλικίας 60, με ετήσιο εισόδημα 900 δραχμών και τον Αναγνώστη Τσεμπελή, κτηματία, ηλικίας 48, με ετήσιο εισόδημα 500 δραχμών.  Σε σύγκριση ο πλουσιότερος συνδημότης, ο Αναγνώστης Ραφάκος από το Αλεποχώρι, δήλωνε ετήσιο εισόδημα 1500 δραχμών ενώ ο γιατρός του Γερακιού, Ιωάννης Καλομοίρης, φανέρωνε εισόδημα 1000 δραχμών.  Σύμφωνα με το κοστολόγιο της εποχής, ετήσιο εισόδημα 500 δραχμών κάλυπτε τις ανάγκες μιας φαμελιάς τεσσάρων νοματαίων. Έτσι, αφού ο Μαλαβάζος και ο Τσεμπελής ήταν από τους πλουσιότερους του χωριού, μπορεί κανείς να φανταστεί τι φτώχεια και τι δυστυχία πέρναγε το υπόλοιπο χωριό.       

Αν κι όλα τα χωριά ανήκαν σε ένα δήμο διατηρούσαν ξεχωριστά μητρώα αρρένων.  Από τα μητρώα της Καρίτσας βλέπουμε ότι ο πρώτος εγγεγραμμένος ήταν ο Γεώργιος Τσεμπελής του Δημητρίου που γεννήθηκε το 1841.  Δεν γνωρίζουμε αν υπήρχαν μητρώα νωρίτερα.  Πάντως τα αρχεία του χωριού μέχρι εκείνη την εποχή σώζονται.

Στα χρόνια μετά την απελευθέρωση παρατηρούμε ότι ο πληθυσμός του χωριού ακολουθεί μια σταθερή αύξηση.  Από το βιβλίο του Ιωάννη Ραγκαβή, που εκδόθηκε στα 1853, μαθαίνουμε την εποχή εκείνη η Καρίτσα είχε 34 σπίτια με 174 κατοίκους.  Σε σύγκριση το Αλεποχώρι είχε 44 σπίτια με 224 κατοίκους και το κεφαλοχώρι της περιοχής, το Γεράκι, είχε 194 σπίτια με 906 κατοίκους. 

Σημαντική αύξηση του πληθυσμού παρουσιάζεται στην επόμενη εικοσαετία όταν το 1879 ο πληθυσμός φτάνει 280, αλλά δέκα χρόνια αργότερα, στο 1889, η ανοδική τάση μειώνεται δείχνοντας μια ελάχιστη αύξηση μονάχα τεσσάρων ατόμων.  Αξίζει να σημειωθεί ότι κάμποσοι Καριτσιώτες ήδη είχαν πάρει το δρόμο της ξενιτιάς για το νέο κόσμο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.  Τα επόμενα χρόνια, ίσαμε με 1920-21, δεκάδες από τα πιο προκομμένα παλικάρια του χωριού θα φύγουν να αναζητήσουν καλύτερο μέλλον για αυτούς και τους απογόνους τους στην Αμερική (Βλέπετε κατάλογο δίπλα). Το 1896, την χρονιά της αναγέννησης των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα, οι αριθμοί δείχνουν 327 Καριτσιώτες και στην επόμενη απογραφή του 1907 ο πληθυσμός μετριέται σε 354 ψυχές.

Έτσι στην διάρκεια του 19^ου αιώνα παρατηρείται μια ραγδαία αύξηση του πληθυσμού.  Ασφαλώς αυτό σήμαινε ανάλογη αύξηση στα σπίτια και στα ζώα, όπως και στις ανάγκες του χωριού για περισσότερο νερό, κήπους, αμπέλια, ελιές, χωράφια, σφαχτά και βοσκοτόπια  στην ίδια περιορισμένη κι όχι τόσο εύφορη καριτσιώτικη γη.

Στον πίνακα δίπλα βλέπουμε τα αποτελέσματα των απογραφών από την πρώτη απογραφή των Βενετών στα 1700, τις πρώτες απογραφές της ελεύθερης Ελλάδας και τις τακτικές απογραφές του 20^ου αιώνα, από το 1920 και μετά.  Θα συζητήσουμε αργότερα τις επιπτώσεις για το χωριό των δημογραφικών αυτών μεταβολών. 

Το 1912 έγινε αναδιοργάνωση της τοπικής διοίκησης στην Ελλάδα.  Καταργήθηκαν οι περισσότεροι δήμοι της χώρας και αντικαταστάθηκαν από κοινότητες.  Στα χωριά μας ο Δήμος Γερονθρών χωρίστηκε στις κοινότητες Αλεποχωριού, Βρονταμά, Γερακιού και Καρίτσας.  Η Καρίτσα αναγνωρίστηκε αυτόνομη κοινότητα το Σάββατο 31 Αυγούστου 1912, γεγονός που χαιρετίστηκε ζωηρά και με μεγάλη χαρά κείνη τη βδομάδα, προπαντός την Τετάρτη και Πέμπτη «Στ’ Αγιαννιού», το ετήσιο διήμερο πανηγύρι του χωριού, στις 28 και 29 Αυγούστου, στη μνήμη της μαρτυρίας του Ιωάννη του Προδρόμου.

Οι γεροντότεροι του χωριού λένε, είχαν ακούσει ότι στη καινούργια Κοινότητα της Καρίτσας πρώτος πρόεδρος αναδείχτηκε ο Κωνσταντίνος Μαλαβάζος (Κωστής) τον οποίον το 1919 διαδέχτηκε ο υπερήλικος Χρήστος Τσεμπελής (Καλετούρκος).

Περίπου 15 πρόεδροι έχουν εκλεχτεί ή διοριστεί να ηγηθούν στα διάφορα κοινοτικά συμβούλια από τότε.  Δεν έχουμε γραπτές πληροφορίες για το διάστημα μέχρι το 1950.  Δυστυχώς πολλά από τα αρχεία του χωριού καταστράφηκαν ανήμερα την πρωτοχρονιά του 1947.  Εκείνη την ημέρα αντάρτες κάψανε τέσσερα σπίτια, μαζί με αυτά και του τότε προέδρου, Λεωνίδα Μαλαβάζου, που κρατούσε τα αρχεία του χωριού στο σπίτι του.  Οι πληροφορίες μας, για τους προέδρους μέχρι τότε, βασίζονται σε αυτά που θυμούνται οι πιο παλιοί.  Ο διπλανός κατάλογος παρουσιάζει τους προέδρους του χωριού από το 1912 και μετά.  Δεν είμαστε απόλυτα βέβαιοι ότι οι πρώτοι στον κατάλογο είναι στην σωστή τους χρονολογική σειρά.

Ο Κωσταντίνος Ροζακλής, ένας από τους πρώτους προέδρους της κοινότητας, παραμένει ανάμεσα στις αξέχαστες προσωπικότητες του χωριού.  Πέρα από τη συνεισφορά του στα διοικητικά της κοινότητας ο Ροζακλής ήταν αυτοδίδακτος στιχουργός απομνημονεύοντας με τα πιο απλά λόγια και την όμορφη αυτή καριτσιώτικη λαλιά τα γεγονότα που συγκλόνισαν το χωριό και το έκαναν να γευθεί άλλοτε τη χαρά και άλλοτε τη λύπη.  Ο χωριανός μας ποιητής  τελείωνε το κάθε δημιούργημά του με την επιγραφή «Ο ποιητής, Κάπα Πι και Ροζακλής».  Βλέπετε τη σελίδα «Για τη χιλιάκριβη τη λευτεριά» για δυο κομμάτια του ποιητή μας, όπως τα θυμάται η νύφη του Κατερίνα Ροζακλή.

Ο Ιωάννης Αντωνίου, πρόεδρος του χωριού κατά τη διάρκεια της γερμανό-ιταλικής κατοχής, σκοτώθηκε μαζί με τους συγχωριανούς Λεωνίδα Γ Τούντα και Λεωνίδα Χ Τούντα, το 1944 στην Έλωνα από δυνάμεις του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου.  Είναι ο μόνος πρόεδρος που απεβίωσε στην διάρκεια της προεδρικής του θητείας.  Τον καιρό της κατοχής οι Καριτσιώτες, ανεξάρτητα από πολιτικές πεποιθήσεις, στην συντριπτική τους πλειοψηφία υποστήριξαν τη συνεργασία των βασικών αντιστασιακών οργανώσεων και την ένοπλη αντίσταση. Και ενώ στην αρχή οι αντιστασιακές οργανώσεις συνεργάζονταν, από τα μέσα του 1943 και τις αρχές του 1944, όταν η ώρα της απελευθέρωσης πλησίαζε, αντιθέσεις άρχισαν ανάμεσά τους, αντιθέσεις που οδήγησαν σε ανοικτή ρήξη και στον εμφύλιο σπαραγμό.  Το χωριό, όπως ολόκληρη η πατρίδα, βγήκε από τη διπλή αυτή δοκιμασία βαριά ψυχικά τραυματισμένο με επιπτώσεις που βάρυναν τη μετέπειτα πορεία της Καρίτσας.  Η απώλεια του Αντωνίου και πολλών άλλων Καριτσιωτών, κι από τις δυο πλευρές, κατασπάραξε τη καρδιά του χωριού.

Μετά το θάνατο του Αντωνίου και την απελευθέρωση από τους Γερμανούς η Νομαρχία διόρισε πρόεδρο το Λεωνίδα Μαλαβάζο ο οποίος παρέμεινε διορισμένος κατά τη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου μέχρι και το 1952 όταν εκλέχτηκε κανονικά και συνέχισε μέχρι το 1955. Το Μαλαβάζο ακολούθησε ο Αλέξης Πορφύρης μέχρι το 1959.

Ο Κωσταντίνος Αντωνίου του Αθανάσιου διατέλεσε πρόεδρος από 6 του Μάη 1959 μέχρι 10 Ιουλίου 1968 όποτε απολύθηκε με απόφαση του δικτατορικού καθεστώς.  Ο Γεώργιος Λάμπρος διορίστηκε από το καθεστώς να διατελέσει πρόεδρος για τα επόμενα εφτά χρόνια.  Ορκίστηκε στις 25 του Ιούλη 1968 και απολύθηκε κάποτε το 1974 όποτε διορίστηκε υπηρεσιακός πρόεδρος ο δάσκαλος του σχολείου, Κωσταντίνος Γιαννακούρας.  Πρέπει να σημειωθεί ότι παρά την αντιλαϊκή βάση του δικτατορικού καθεστώτος ο Λάμπρος ήταν άψογος στις σχέσεις του με τους χωριανούς και διατήρησε την εμπιστοσύνη τους ακόμη και σε δύσκολες καταστάσεις.

Ο Κωσταντίνος Γιαννακούρας αποτελεί εξαίρεση από τους άλλους προέδρους.  Ο Γιαννακούρας ήταν ο δάσκαλος στο μονοθέσιο σχολείο του χωριού.  Δεν ήταν Καριτσιώτης.  Έτσι ξεχωρίζει ως μοναδικός μη-Καριτσιώτης που εκτέλεσε καθήκοντα προέδρου στο χωριό.  Διορίστηκε κι αυτός από το υπό κατάρρευση καθεστώς προφανώς σαν υπηρεσιακός πρόεδρος μέχρι τη διεξαγωγή κανονικών εκλογών για καινούργιο δημοτικό συμβούλιο.

Ο Λεωνίδας Κατσάμπης εκλέχθηκε στις 30 του Μάρτη 1975 και ορκίστηκε στις 23 του Μάη.  Ήταν ο πρώτος πρόεδρος μετά τη διδακτορία και είχε αντιπρόεδρο τον ανερχόμενο Παναγιώτη Αντωνίου.

Το 1982 τη θέση του προέδρου την πήρε ο αντιπρόεδρος Παναγιώτης Αντωνίου ή «Δήμαρχος» όπως φιλικά πολλοί τον αποκαλούν.  Ο Αντωνίου είναι ο πρόεδρος με τη μακρύτερη θητεία στα ιστορικά του χωριού.  Εκλέχτηκε τέσσερις φορές στη σειρά και υπηρέτησε για 16 χρόνια.  Θεωρείται από πολλούς ως ο πιο αποτελεσματικός πρόεδρος που αναδείχτηκε σε όλη την ιστορία του χωριού.  Ο Αντωνίου για ένα μεγάλο διάστημα της θητείας του δέχτηκε την ακέραιη συνεργασία του γραμματέα της κοινότητας, Μιχάλη Ρήγα.

Το 1999, μετά από 86 χρόνια χωριστής τοπικής αυτοδιοίκησης, η Καρίτσα ενοποιήθηκε με το Αλεποχώρι, την Καλλιθέα (πρώην Ζαραφώνα) και το Γεράκι να δημιουργηθεί ο σύγχρονος δήμος με το αρχαίο όνομα των Γερονθρών.  Ο Παναγιώτης Αντωνίου μεταφορικά παρέδωσε την σκυτάλη στον πρώτο δήμαρχο όλων των Γερονθρών, Λάμπρο Βουρβουριώτη και στους μετέπειτα αντικαταστάτες του, με την ελπίδα και τη θέληση όλων των Καριτσιωτών, να συνεχιστεί το αναπτυξιακό πρόγραμμα.  Παράλληλα ένα καινούργιο σώμα, το τριμελές τοπικό Συμβούλιο της Καρίτσας, το οποίο απαρτίζεται από έναν πάρεδρο και δυο συμβούλους θα έχει την ευθύνη για το νερό, τους δρόμους και τους κοινόχρηστους χώρους.  Θα έχει ακόμη αρμοδιότητα για τη διαχείριση των βοσκότοπων και των χωραφιών.  Όλοι πιστεύουν μια καινούργια σελίδα γυρίζεται, μια σελίδα με τις πιο ελπιδοφόρες προοπτικές.  O σημερίνος δήμαρχος (2003-2006) είναι ο Φίλιππος Πήλιουρας και το τοπικό Συμβούλιο της Καρίτσας απαρτίζεται από τον πάρεδρο Στέλιο Μαλαβάζο μαζί με τους συμβούλους Στέλιο Χαγιά και Παναγιώτη Χαγιά.